Հենրիկ Մալյանի թատրոնի փետրվարքսանության բեմը տրամադրված էր Արմեն Մեհրաբյանի հեղինակային բեմադրմամբ ու պիեսի նույնքան հեղինակային ընթերցումով «Գոդոյին սպասելը շարունակվում է» ներկայացմանը։ Այո, այո՝ հեղինակային ընթերցումով, որովհետև ներկայացման հենքը որքան էլ Սեմյուել Բեքեթի հանրահայտ «Գոդոյին սպասելիս» գործն է, բեմականացման իքս պահից այն վերածվում է բեմադրիչի կողմից իրականության, ժամանակի, զարգացումների ընթերցում-մեկնաբանման։
Այդ ընթերցում-մեկնաբանումը պարտադրվո՞ւմ է հանդիսատեսին։ Ե՛վ այո, և՛ ոչ։ Այո՝ այնքանով, որ շոշափվող հասկացությունների մեկնաբանումների մեջ միջնորդական առաքելությունը հեղինակինն է, ու դա մինգամայն նորմալ է, բայց և ոչ այնքանով, քանի որ հանդիսատեսին տրված է այդ պայմանականությունների մեջ իր սեփական նավարկումն ունենալու, իր սեփական դիտարկումն անելու հնարավորությունը։ Եվ հենց այստեղ է, որ «Գոդոյին սպասելիս»-ը վերածվում է «Գոդոյին սպասելը շարունակվում է»-ի՝ դերասանների հետ հանդիսատեսին վերածելով գործող անձի։
Ինչ վերաբերում է Գեորգի Հովակիմյանին ու Արա Սարգսյանին՝ փայլուն են իրենց կատարմամբ։ Իսկապես միայն պիտի ծափահարել նրանց բեմական ասկետիկ լուծման մեջ իրենց տիրական լիքությամբ, բեմը լցնելու, հանդիսատեսի հոգին մտնելու կարողությամբ։ Ոչ պակաս կոլորիտային է և Աստղիկ Աբաջյանը։ Մի խոսքով, ստացվել է հաջողված բեմականացում ու դա անվիճելիորեն շնորհիվ Արմեն Մեհրաբյանի անուրանալի տաղանդի, հեղինակ, ում հետ մեր ունենալիք զրույցը թողնում ենք ոչ հեռավոր ապագային։
Մարտին Հուրիխանյան